Still got the rum

De wandeling is achter de rug... 330km minimaal, maar met alle kleine omwegen hoogst waarschijnlijk in de buurt van de 360km. Aan een kant is het jammer dat het zo snel voorbij is gegaan, tijd vervliegt als je het naar je zin hebt. Ook al doe je de hele dag het zelfde, de ene voet voor de andere stap voor stap... 9 uur lang. Het had best wat langer mogen duren, toch is het ook fijn op te staan en naar buiten te lopen zonder rugzak en zonder doel... maar vreemd is het wel.

Los van de kleine pijntjes en de paar natte koude dagen was het echt geweldig en ik zou het zo weer doen. Het was ook goed om met Gareth over alles en nog wat te kunnen praten... was dat niet zo geweest dat was het waarschijnlijk een stuk zwaarder geweest. Het is eigenlijk wel vreemd om iemand die je sinds je vijfde kent als kennis van je ouders zelf te leren, 23 jaar later. Gelukkig kunnen we goed met elkaar over (de) weg en zijn er genoeg overlappingen qua interesses en meer dan genoeg dingen waar we beiden een totaal andere mening over hebben. We hebben ook veel over mijn vader gesproken en alles wat daarbij komt kijken, zoals euthanasie. Hoe je je voelt en hoe mensen op verschillende wijzen omgaan met het verlies van dierbare. De grenzen die je voor jezelf tegen komt en verlegt. Niet dat het nou nieuwe inzichten heeft voort gebracht of dat ik dingen anders zie dan voorheen. Desondanks is deze tocht een goede manier geweest om alles nog een keer te laten passeren en te overdenken. Het is een goed manier voor mij geweest om alles even achter te laten en alleen te zijn met je gedachten en gevoelens. Juist op een plek waar de dingen die normaal gesproken veel energie of aandacht vragen afwezig zijn is het mogelijk ze in hun ware aard te zien en te beseffen hoe idioot of zinloos ze soms zijn. Het is zonde van de tijd om je mee te laten slepen in in je eigen waanvoorstelling. Er is niks mis mee om in een fantasie weg te dromen, zolang je maar weet waar de grens ligt tussen de droom en de werkelijkheid. Niet dat de fantasie misleidend is, het kan zeker helpen om de juiste keuzes te maken om je dromen te gaan beleven. Ik heb er genoeg die ik graag zou beleven sommige zijn haalbaar andere blijven een mooie droom.

De stilte, ruimte, rust en fysieke inspanning zijn voor mij een goede manier om rust in mijn eigen geest te vinden, de zin en onzin van elkaar te scheiden. Geen stadgeluiden, geen gehaaste of gestresst schreeuwende mensen. Terug in de stad kruipt gelijk het beklemmende gevoel van het hectische stadsleven naar boven. Dan zit ik toch liever in het bos met een paar verse broodjes ver weg van dat alles. Helaas is dit niet altijd mogelijk en zal ik een tussenweg moeten vinden. Gelukkig hoef ik daar niet al te ver voor te zoeken en zijn er tientalle mogelijk oplossingen die onderling zijn te combineren of die op een logische wijze uit elkaar voortvloeien.

Het is niet altijd even leuk, even makkelijk maar daar doe je weinig tegen... tanden op elkaar en door bikkelen een beetje klagen maar de humor niet verliezen. Natuurlijk was ook het lopen niet altijd even fijn, toch de rum hebben we nog steeds. Eigenlijk was die om de 100km te vieren toen de 150km, maar uiteindelijk hebben het bewaard voor als het echt ondraageljk zou worden. Zover is het niet gekomen, een levensbedreigende situatie is daar ook vrij ondenkbaar. Geen sneeuwstormen met de kans onderkoeld en in gesneeuwd te raken. Toch was het een goede methode om te blijven lachen en door te gaan “if everything fails, we still got the rum”.

De laaste etappe

Dag 12 10-04

Hemmersdorf - Berus, 22km. Via Bedersdorf, Düren, Felsberg naar Altforweiler en Berus dat er boven op een hoge heuvel ligt.

Dag 13 11-04

Berus - Karlsbrunn, 19km. Door het Warndtwald naar Karlsbrunn waarbij een groot deel weer over de grens van Frankrijk met het Saarland langs een paar grote zandafgravingen naar het Warndthotel Waibl in Karlsbrunn. Dit si tevensde laatste overnachting onderweg.

Dag 14 12-04

Karlsbrunn - Saarbrücken, 26km. Via Schlammweiher en Schacht St. Charles en de Vuilverbranding in Velsen via Klarenthal terug naar Saarbrucken. En dan is het voorbij...

Overnachtingen...

Alle overnachtingen zijn door Gareth van te voren al geboekt, wat natuurlijk wel zo fijn is zodat het zoeken naar een plaats om te overnachten niet meer aan de orde is. Je weet waar je moet zijn.... Natuurlijk varieert de standaard nogal... van een simpel onderkomen waar zelfs het wc papier niet aanwezig is tot een extreme luxe waar een fles mineraal water gekoeld inde kamer klaar staat. Over het algemeen zijn het eigenlijk zeer goede plekken geweest met hier en daar een hoogte punt en soms ook een diepte punt. Op een paar plekken was het restaurant gesloten of was er niks in de burt te eten zodat je na 26km ploeteren ook nog eens, in het totaal 4km, kunt lopen om niet met een lege maag in bed te moeten kruipen. Le petits chateau was echt uitzonderlijk.... hoeveel sterren ze hebben wet ik niet, misschien wel geen, dat doet er ook weinig toe. Maar het gevoel wat je krijgt is wel geweldig.... heerlijk eten (wel erg duur) super service en een goed ontbijt waarbij de koffie op je wenken wordt bij geschonken. Toch waren we het er over eens dat het te goed voor ons was... niet de plek waar je als wandelaar onder de blubber met een natte blubberige hond in checkt. Hier was het avond eten zeker het beste... Maar he beste ontbijt was toch in Landgasthaus Heß in Waldziegelhütte het beste.. vers fruit waaronder aardbeien, verschillende sorten muslie en goede koffie. In weiskirchen, waar Gareth in eerste instantie vrij lovend over was, viel eigenlijk behoorlijk tegen. Tot drie uur 's nachts hebben we beiden eigenlijk wakker gelegen door geschreeuw van andere hotel gasten. Ik had boven mij een paar zitten die volgens mij tot de zo juist genoemde tijd bezig waren met herinrichten van hun kamer..... Daarbij werden we door de eigenares behoorlijk vuil aangekeken toen we een klein lunch pakketje maakten, waar we uiteindelijk ook nog eens 3,50 per pakket voor mochten bij leggen. Op de meeste plekken deden ze er eigenlijk niet moeilijk over of was het ontbijt net genoeg om de bakker op de hoek te halen voor meer proviand voor de rest van de dag. De mooiste kamer was waarschijnlijk wel het Hotel in Hellendorf... vloerverwarming stijlvol en erg sjiek ingericht... met een goeie douche en een heel fijn bed.

Afgelopen nacht (dag 12 in Berus) hebben we voor de tweede keer in een appartement overnacht, in totale luxe; 100 vierkante meter woonkamer met vier slaapkamers, een brasserie aan de overkant van de straat waar een stevig ontbijt voor nog geen 4 euro valt te verkrijgen en een goed avondmaal zich ook op een steenworp bevond.

Afgezien van die ene nacht heb ik toch eigenlijk iedere nacht behoorlijk goed geslapen... zij het dat ik overal moeite had met de kussens. Ik weet niet of het een typische duite hotel eigenschap is of dat het in andere hotels het zelfde is.... maar hier zijn ze groot, maar dan ook echt groot en dik. Je zou ze bijna als matras kunnen gebruiken... Maar na veel geklooi geduw en geschuif heb ik me het toch gemakkelijk weten te maken met een klein hoekje om dan in een vredige slaap weg te zinken.

Het is wel gemakkelijk, maar ik zou zelf niet snel een hotel nemen. In dit geval maakt het niet uit het kost me niets dus ik zal niet kagen. Met minder ben ik ook te vreden, al is het een tent en een slaapzak. Natuurlijk is het wel fijner om in een warme ruimte wakker te worden naar beneden te lopen waar een gedekte tafel klaar staat, en je een kamer met douche (of zelfs een goed lig bad) voor je zelf hebt. Het is wel een comfortable manier om te reizen als je het jezelf kunt veroorloven.

De kleine pijntjes...

Natuurlijk kun je er donder op zeggen dat je, als je dag in dag uit gemiddeld 25km loopt met een rugtas van 14,5 kilo je op een gegeven moment ergens wel iets moet gaan voelen. Gelukkig zijn de blaren uit gebleven maar de spierpijn verschijnt op plaatsen waar je niet eens wist dat je spieren had. Ik geloof dat volgens mij alle spieren in mijn benen wel even hebben pijn gedaan... vooral het opstaan na het avond eten is de eerste negen dagen wel een vervelende ervaring geweest... Als je aanschuift is alles nog lekker warm... en als je dan opstaat is alles in eens zo stijf als een plank en voel ik me net een bejaarde die niet goed ter been is. Gelukkig trekt het 's avonds snel weg na een paar honderd meter lopen... of in de ochtend als we weer op pad gaan loopt het vanzelf weer los. Af en toe even de tanden op elkaar en doorgaan, realiserend dat het allemaal op een gegeven moment wel over moet gaan. Hoewel kramp in de pezen onder in je voet toch wel heel vervelend lopen is als het koud en nat is.... In slecht weer voel je ook veel sneller beroerd en doet alles meer pijn dan wanneer de zon schijnt. Maar met wat goede humor en flauwe grappen wordt het al snel een stuk draaglijker.... ook een kop warme koffie doet wonderen het helpt de vermoeide geest zich oer de laaste paar heuvels heen te slepen naar het volgende verblijf. Soms zit het tegen en is er ook nergens koffie te vinden.... Ik kan best een dag zonder koffie... maar het is toch ech beter als ik in ieder geval, los van de ochtend, ook 's middags een bakkie naar binnen kan gieten, gelukkig ben ik niet de enige hier die er zo over denkt.

Niet alleen ik heb het zwaar ook Gareth loopt af en te flink te zuchten en te steunen, maar die heeft het tot dusver voornamelijk koud. Last van de rug, pijn in de gewrichten van de tenen of schouders.... Zelfs Lumpi heeft het zwaar... En heeft halverwege dag zes de handdoek in de ring gegooid. De pijn van zijn linker achter poot werd te erg zodat Lumpi heuvels niet meer op wou lopen en ging liggen en geen stap meer wou doen... dus dan maar dragen.... Dus is er besloten om Lumpi terug te sturen naar een oppas, en een check-up bij de dierenarts, die niks kon vinden wat er mis kon zijn. Bij Türkismühle werd hij opgehaald en heeft vijf dagen rust gehad. Gister avond is Lumpi weer bij ons terug gebracht door Andrea in het Hotel Gellenberg zodat hij de laatste drie dagen er weer gezellig bij is. Niet allen vanwege de gezelligheid, of het iedere keer over de lijn heen stappen maar voornamelijk om ook nog wat gewenste beelden te schieten van Lumpi als hij weer eens een handstand maakt (godzijdank is dat ook gelukt)

Het is fijn om je fysiek in te spannen, het geeft een heerlijk gevoel van voldoening aan het einde van de dag op het moment dat je het eerste biertje drinkt.... Alles smaakt beter, voelt beter. De simpele dingen die je nodig hebt... shit, shave, eat and sleep en iemand waarmee je over alles kunt praten en mee door een deur kunt. Gelukkig kunnen we goed met elkaar opschieten en we zijn nog steeds niet door de gespreksstof heen.... iedere dag komen we nieuwe situaties tegen die aanleiding geven tot gesprekken die de tijd voorbij laten vliegen. Het gaat allemaal zo snel voorbij het hotel van gister lijkt alweer een eeuwigheid geleden, en het einde komt steeds sneller dicterbij. Natuurlijk zie ik er ook wel naar uit om weer terug te zijn in mijn eigen huisje bij mijn katten.... maar op het zelfde moment mag dit nog wel even duren. Het bevalt me uitstekend om zo rond te trekken.... en wakkert het verlangen naar andere orden alleen maar aan. Toch weet ik van mijzelf dat ik moeilijk mijn 'thuis' zou kunnen opgeven. Het zet wel aan tot nadenken en zoeken naar de mogelijkheid om er meer tussen uit te zijn of te gaan en over de situatie van het dagelijkse bestaan waar ik straks weer in terug ga vallen. Gelukkig staan er genoeg veranderingen te wachten als ik weer thuis ben, zoals verhuizen. Veranderingen zijn goed om weer nieuwe keuze te maken die al langer onder de oppervlakte liggen te knagen, ook al heb ik een hekel aan het maken van keuzes of veranderingen maar helaas daar valt nooit aan te ontsnappen.... dus laat ik er maar het beste van maken en de beste manier zoeken om mijn dromen te gaan leven.

Één ding is zeker het is goed om twee weken weg te zijn ik voel me rustiger en alle mogelijke afleidingen, verleidingen en dagelijkse beslommeringen zijn hier niet aan de orde en dat scheelt. De ruimte, de stilte geen drukte geen gehaaste mensen, die gefrustreerd en onredelijk zijn.... geen miscommunicaties (ich vrstehe die sprache nicht)... Het gevoel te weten wat je wil, waar je heen wil of wilt zijn en te realiseren wie in je belangrijk zijn is heerlijk Dit gevoel wil k graag even behouden.... eventjes.... maar ook dat zal weer verdwijnen, alles komt en gaat voorbij.

Over de helft...

We zijn nu inmiddels over de helft van de tocht en hebben nu ruim 230km in de benen. We hebben nu nog zes dagen te gaan en nog ruim 100km af te leggen voordat we weer terug zijn op het vertrek punt in Saarbrucken. Het dagelijks een stuk schrijven is een ijdele hoop geweest, niets aan te doen. Het is ook vrijwel onmogelijk om 's avonds na een dag lopen de energie nog ergens vandaan te halen om daadwerkelijk de bevindingen van de des betreffende dag op te schrijven en met kant en klare foto's even te uploaden. Niet overal is er een internet verbinding mogelijk en daarbij aan het eind van de dag ben ik werkelijk op en kan na een paar wel verdiende biertjes niet meer dan een stevige maaltijd (of twee) naar binnen werken waarna het uitbuiken is en dan slaat de slaap toe die ik niet kan negeren en mijn benen en voeten hun wel vediende rust te geven na een dag van intensieve arbeid. Dan maar een beetje terug kijkend hoe de eerste week is geweest en de bevindingen van de afgelopen dagen proberen terug te halen.

Even een korte route beschrijving (mocht iemand het willen op zoeken op de kaart, hopelijk kan ik de definitieve en werkelijke gelopen paden en wegen over een paar dagen erbij zetten)....

We zijn vertrokken in Saarbrucken en via de Saar naar Sarreguemines gelopen en vandaar langs de Blies naar Bliesransbach waar de eerste overnachting was in een zeer fijn hotel.

Dag 2 31-03

Van Bliesransbach naar Altheim, ongeveer 26km (als we de kaart goed lezen) en langs de blies naar Niedergailbach om dan via Medelsheim via Peppenkum en Neuenaltheim in Altheim bij het volgende hotel uit te komen. 's avonds hebben we gegeten bij de lokale pizzaria Enzo.

Dag 3 01-04

Vanuit het Hotel in Altheim richting Schwarzenbach iets meer dan 19 km en dus eigenlijk een kleine etappe. De tocht ging via Mittelbach en Hengstbach - Bubenhausen - Ernstweiler - Schwarzenacker -Homburg- naar het luxe hotel Petit Château in Schwarzenbach.

Dag 4 02-04

Vanuit Schwarzenbach naar de volgende overnachting in Waldziegelhütte, 21 km Langs Kirrberg Malafels, Merburg, Käshofen 'Stumpfer Berg' langs de Lambsbachs, richting Bechhofen over de Schwarzbachs und naar Waldmohr (waar we hebben gegeten omdat het hotel een ruhetag had) en daarna naar het Landgasthaus Heß in Waldziegelhütte.

Dag 5 03-04

Vanuit Waldziegelhütte naar Oberkirchen, 23 km wat er een stuk of 29 zijn geworden na een kleine navigatie foutje. Via Dunzweiler door Breitenbach naar Osterbrücken, maar helaas eerst ook nog Langenbach (wel een mooie omweg). Om dan via Ostertalbahnlinie bij het Johanneshof in Oberkirchen uit te komen.

Dag 6 04-04

Vanuit Oberkirchen naar Eisen, 26 km. Via Freisen langs Eitzweiler, Wolfersweiler via Türkismühle (waar Lumpi helaas afscheid heeft moeten nemen om dat hij nauwelijks nog de heuvels op kwam door een oude verwonding aan zijn linker achterpoot). Door het Natuurpark Saar-Hunsrück waar we een groot stuk om hebben gelopen door het bos maar minder drastisch als dag 5. Naar Haus Hanne in Eisen. (waar zelfs geen wc papier was, en we nog eens 4km in totaal konden afleggen om met een volle maag in ons bed te belanden.)

Dag 7 05-04

Eisen - Weiskirchen, 33km. Via Schwarzenbach langs de Hochwaldbahn richting Otzenhausen en dan via de Talsperre bij Nonnweiler Bierfeld langs Wadrill, Morscholz, Konfeld naar Hotel Schinderhannes in Weiskirchen..

Dag 8 06-04

Weiskirchen - Saarhölzbach, 24km. Via Waldhölzbach een Stuk langs 'der Eichenlaubstraße'. Richting Scheiden en door Britten en dans langs de rivier de Saarhölzbach naar het het hotel Kappelt in Saarhölzbach.

Dag 9 07-04

Saarhölzbach - Remich, 27km. Langs de rivier de Saar naar Taben-Rodt om via Freudenburg, Kollesleuken, Kirf, Beuren uiteindelijk via Kreuzweiler in Remich uit te komen waar we overnachten in het hotel ''des Cygnes'' aan de Mosel.

Dag 10 08-04

Remich - Hellendorf, 23km. Vanuit Remich langs de Mosel naar Kiesseen langs Besch naar Perl, Oberperl naar Eft en het aangrenzende dorpje Hellendorf waar we overnachten in het Hotel Sonnenhof.

Dag 11 09-04

Hellendorf - Hemmersdorf, 27km. Vanuit Hellendorf richting Wehingen naar Wellingen en de grens met Frankrijk over om even later via Biringen en Oberesch Duitsland weer binnen te gaan. Langs Bourg Esch naar Schwerdorff en dan langs de Nied naar Hemmesdorf naar Hotel Gellenberg.

Het is tot dusver een heerlijke wandeling, langs en door de velden en bossen over de heuvels, door de dalen, over geasfalteerde wegen, bospaden bestrooid met te grote stenen (waldwegen-verbesserung), door de diepe blubber, over beekjes en door dicht struikgewas. Het is geweldig om de omgeving stukje bij beetje te zien veranderen van naaldbossen in loofbossen of gemengd, afgewisseld door de velden en akkers met af en toe een kleine (of wat groter) gehuchten, waar je volgens mij, nooit iemand tegenkomt en je op een willekeurig tijdstip een kanon kan afschieten zonder dat er ook maar een mens op reageert. Echt alle plekken, of het nu door de week is of in het weekeinde (van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat) er is niemand op straat.. ok bijna niemand... afgezien van die ene bewoner die aan zijn auto klungelt, of op zaterdag middag zijn schuur wast. Alles lijkt eigenlijk constant gesloten te zijn als je eigenlijk trek hebt in een kop koffie of een broodje. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat het eerste stuk ook niet het meest toeristische gedeelte van het Saarland is... maar het begint er sterk op te lijken dat het overal het geval is en dat ben ik niet gewend ben en had ik ook niet echt verwacht. 's ochtends vertrekken de meesten al om een uurtje of zeven massaal in bussen naar de grotere steden.

Natuurlijk zijn we hier niet om de winkels te bekijken (als ze er al überhaupt zijn) uiteindelijk willen we zo veel mogelijk over of langs de grens van het Saarland lopen wat tot dus ver aardig lukt. Toch gaan we af en toe de mist in om dat de kaarten niet lijken te kloppen wegen die er opstaan zijn er niet en visa versa. Of sterker nog, nieuwe bruggen staan niet op de kaart, zoals bij Eft het geval was. Of bruggen die juist niet meer bestaan die nog steeds op de kaart staan, zoals bij de brug bij Oberesch die in 1945 is en totaal overgroeid met mos en bomen. Hierdoor komen we steeds weer nieuwe uitdagingen tegen, of komen we juist ergens anders uit dan gepland om dat wegen zoals al eerder gezegd niet meer bestaan of misschien wel nooit bestaan hebben. Met wat moeite door middel van een kompas en het observeren van heuvels en bossen en in sommige gevallen aan de hand van het tom tom navigatie weer onze locatie weten te vinden op de kaart. Het liefste zo ik een klaag brief naar de makers van de kaart sturen vanwege het niet kloppen van de kaarten.... maar toch zou ik ze ook willen bedanken zonder hun handen we geen talloze kilometers omgelopen en vele avonturen moeten missen en natuurlijk respect voor de creativiteit.... 'Ach, kijk hier is nog een leuk leeg stukje, weet je wat laten we er wat wegen in tekenen... dat ziet er leuker uit”.

Over het algemeen is het weer tot noch to erg vriendelijk voor ons geweest. De eerste dag 17 graden...heerlijk briesje en volle zon. De dagen er na werden alleen maar kouder hoewel we niet veel hoger zijn geweest dan 620m. Ook daar is niks mis mee, en eigenlijk best prettig om bij 7-12 graden rond te lopen.... De weersverwachtingen werden wel met de dacht slechter en eigenlijk voorspellen ze al een week lang flinke regen en vorst. Ja we hebben regen gehad met een harde ijzige koude bries, gelukkig maar een dag, natuurlijk wel weer op de dag van de langste afstand (nar Weiskirchen) De rest was niet meer dan natte lucht en is de benaming regen niet waard. Ook van uit Hellendorf was het weer niet al te best 95% kans op regen en ja het heeft zeker dat percentage gehaald.... gelukkig kon ik mijn poncho voor de tweede keer uit proberen en passerende honden de schrik van hun leven geven.... Ik heb geen hekel aan regen maar wordt lever gewoon niet nat en daarbij blijf je maar de druppels van je lens afvegen als je een foto wilt maken. Dan toch liever de kou en 15cm sneeuw zoals van Saarhölzbach naar Remich.

Dat was echt heerlijk wakker worden... in een witte wereld... en dan lekker uren lang door de bossen en de velden luisteren naar he kraken van de sneeuw onder je voeten... en alleen onze voetstappen op die plek in de bossen het witte dekentje hebben aangetast. Net een droom wereld zoals de wereld er bij lag, zo stil geen geluid van verkeer slecht dat van onze voeten in de sneeuw het ademen en het geluid van de sneeuw dat van de takken valt. Die dag had echt van mij 48 uur mogen duren, maar wel met een beetje meer zon en een plek waar warme chocolade of koffie te verkrijgen is. Het was wel koud, te koud om langer dan 5 á 10 minuten te pauzeren... Natuurlijk kom je tegen de middag in het eerste dorpje ten is alles gesloten of failliet... gelukkig hadden we het geluk een vriendelijke eigenaar van een winkel in Freudenburg te treffen die, ondanks dat hij ging sluiten ons binnen liet en voorzag van koffie en ons een grote koek gaf.

Ik blijf ervan overtuigt dat je altijd wel goede mensen tegenkomt die een helpende hand toe willen steken... je komt meestal de juiste mensen tegen.... als je er voor open stelt. We hebben genoeg leuke ontmoetingen gehad, voornamelijk gepensioneerde mannen van een jaar of 80 die heerlijke verhalen vertellen... waar ik over het algemeen maar weinig van mee krijg om dat het dialect echt te heftig is dat zelfs Gareth het haast niet meer kan volgen (en hij woont al 24 jaar in het Duitse Saarland) Toch weten deze mensen nuttige informatie te geven voor het boek dat er moet gaan komen over het grensgebied....

Hopelijk vind ik morgen nog en uurtje of wat om hier meer aan te vullen met tekst en plaatjes..

foto's dag 1

De eerste heuvels opweg naar Bliesranbach

onder een Brug

Lumpi & Koe

Silo

Dixie

Brug over de Saar