De wandeling is achter de rug... 330km minimaal, maar met alle kleine omwegen hoogst waarschijnlijk in de buurt van de 360km. Aan een kant is het jammer dat het zo snel voorbij is gegaan, tijd vervliegt als je het naar je zin hebt. Ook al doe je de hele dag het zelfde, de ene voet voor de andere stap voor stap... 9 uur lang. Het had best wat langer mogen duren, toch is het ook fijn op te staan en naar buiten te lopen zonder rugzak en zonder doel... maar vreemd is het wel.
Los van de kleine pijntjes en de paar natte koude dagen was het echt geweldig en ik zou het zo weer doen. Het was ook goed om met Gareth over alles en nog wat te kunnen praten... was dat niet zo geweest dat was het waarschijnlijk een stuk zwaarder geweest. Het is eigenlijk wel vreemd om iemand die je sinds je vijfde kent als kennis van je ouders zelf te leren, 23 jaar later. Gelukkig kunnen we goed met elkaar over (de) weg en zijn er genoeg overlappingen qua interesses en meer dan genoeg dingen waar we beiden een totaal andere mening over hebben. We hebben ook veel over mijn vader gesproken en alles wat daarbij komt kijken, zoals euthanasie. Hoe je je voelt en hoe mensen op verschillende wijzen omgaan met het verlies van dierbare. De grenzen die je voor jezelf tegen komt en verlegt. Niet dat het nou nieuwe inzichten heeft voort gebracht of dat ik dingen anders zie dan voorheen. Desondanks is deze tocht een goede manier geweest om alles nog een keer te laten passeren en te overdenken. Het is een goed manier voor mij geweest om alles even achter te laten en alleen te zijn met je gedachten en gevoelens. Juist op een plek waar de dingen die normaal gesproken veel energie of aandacht vragen afwezig zijn is het mogelijk ze in hun ware aard te zien en te beseffen hoe idioot of zinloos ze soms zijn. Het is zonde van de tijd om je mee te laten slepen in in je eigen waanvoorstelling. Er is niks mis mee om in een fantasie weg te dromen, zolang je maar weet waar de grens ligt tussen de droom en de werkelijkheid. Niet dat de fantasie misleidend is, het kan zeker helpen om de juiste keuzes te maken om je dromen te gaan beleven. Ik heb er genoeg die ik graag zou beleven sommige zijn haalbaar andere blijven een mooie droom.
De stilte, ruimte, rust en fysieke inspanning zijn voor mij een goede manier om rust in mijn eigen geest te vinden, de zin en onzin van elkaar te scheiden. Geen stadgeluiden, geen gehaaste of gestresst schreeuwende mensen. Terug in de stad kruipt gelijk het beklemmende gevoel van het hectische stadsleven naar boven. Dan zit ik toch liever in het bos met een paar verse broodjes ver weg van dat alles. Helaas is dit niet altijd mogelijk en zal ik een tussenweg moeten vinden. Gelukkig hoef ik daar niet al te ver voor te zoeken en zijn er tientalle mogelijk oplossingen die onderling zijn te combineren of die op een logische wijze uit elkaar voortvloeien.
Het is niet altijd even leuk, even makkelijk maar daar doe je weinig tegen... tanden op elkaar en door bikkelen een beetje klagen maar de humor niet verliezen. Natuurlijk was ook het lopen niet altijd even fijn, toch de rum hebben we nog steeds. Eigenlijk was die om de 100km te vieren toen de 150km, maar uiteindelijk hebben het bewaard voor als het echt ondraageljk zou worden. Zover is het niet gekomen, een levensbedreigende situatie is daar ook vrij ondenkbaar. Geen sneeuwstormen met de kans onderkoeld en in gesneeuwd te raken. Toch was het een goede methode om te blijven lachen en door te gaan “if everything fails, we still got the rum”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten