De kleine pijntjes...

Natuurlijk kun je er donder op zeggen dat je, als je dag in dag uit gemiddeld 25km loopt met een rugtas van 14,5 kilo je op een gegeven moment ergens wel iets moet gaan voelen. Gelukkig zijn de blaren uit gebleven maar de spierpijn verschijnt op plaatsen waar je niet eens wist dat je spieren had. Ik geloof dat volgens mij alle spieren in mijn benen wel even hebben pijn gedaan... vooral het opstaan na het avond eten is de eerste negen dagen wel een vervelende ervaring geweest... Als je aanschuift is alles nog lekker warm... en als je dan opstaat is alles in eens zo stijf als een plank en voel ik me net een bejaarde die niet goed ter been is. Gelukkig trekt het 's avonds snel weg na een paar honderd meter lopen... of in de ochtend als we weer op pad gaan loopt het vanzelf weer los. Af en toe even de tanden op elkaar en doorgaan, realiserend dat het allemaal op een gegeven moment wel over moet gaan. Hoewel kramp in de pezen onder in je voet toch wel heel vervelend lopen is als het koud en nat is.... In slecht weer voel je ook veel sneller beroerd en doet alles meer pijn dan wanneer de zon schijnt. Maar met wat goede humor en flauwe grappen wordt het al snel een stuk draaglijker.... ook een kop warme koffie doet wonderen het helpt de vermoeide geest zich oer de laaste paar heuvels heen te slepen naar het volgende verblijf. Soms zit het tegen en is er ook nergens koffie te vinden.... Ik kan best een dag zonder koffie... maar het is toch ech beter als ik in ieder geval, los van de ochtend, ook 's middags een bakkie naar binnen kan gieten, gelukkig ben ik niet de enige hier die er zo over denkt.

Niet alleen ik heb het zwaar ook Gareth loopt af en te flink te zuchten en te steunen, maar die heeft het tot dusver voornamelijk koud. Last van de rug, pijn in de gewrichten van de tenen of schouders.... Zelfs Lumpi heeft het zwaar... En heeft halverwege dag zes de handdoek in de ring gegooid. De pijn van zijn linker achter poot werd te erg zodat Lumpi heuvels niet meer op wou lopen en ging liggen en geen stap meer wou doen... dus dan maar dragen.... Dus is er besloten om Lumpi terug te sturen naar een oppas, en een check-up bij de dierenarts, die niks kon vinden wat er mis kon zijn. Bij Türkismühle werd hij opgehaald en heeft vijf dagen rust gehad. Gister avond is Lumpi weer bij ons terug gebracht door Andrea in het Hotel Gellenberg zodat hij de laatste drie dagen er weer gezellig bij is. Niet allen vanwege de gezelligheid, of het iedere keer over de lijn heen stappen maar voornamelijk om ook nog wat gewenste beelden te schieten van Lumpi als hij weer eens een handstand maakt (godzijdank is dat ook gelukt)

Het is fijn om je fysiek in te spannen, het geeft een heerlijk gevoel van voldoening aan het einde van de dag op het moment dat je het eerste biertje drinkt.... Alles smaakt beter, voelt beter. De simpele dingen die je nodig hebt... shit, shave, eat and sleep en iemand waarmee je over alles kunt praten en mee door een deur kunt. Gelukkig kunnen we goed met elkaar opschieten en we zijn nog steeds niet door de gespreksstof heen.... iedere dag komen we nieuwe situaties tegen die aanleiding geven tot gesprekken die de tijd voorbij laten vliegen. Het gaat allemaal zo snel voorbij het hotel van gister lijkt alweer een eeuwigheid geleden, en het einde komt steeds sneller dicterbij. Natuurlijk zie ik er ook wel naar uit om weer terug te zijn in mijn eigen huisje bij mijn katten.... maar op het zelfde moment mag dit nog wel even duren. Het bevalt me uitstekend om zo rond te trekken.... en wakkert het verlangen naar andere orden alleen maar aan. Toch weet ik van mijzelf dat ik moeilijk mijn 'thuis' zou kunnen opgeven. Het zet wel aan tot nadenken en zoeken naar de mogelijkheid om er meer tussen uit te zijn of te gaan en over de situatie van het dagelijkse bestaan waar ik straks weer in terug ga vallen. Gelukkig staan er genoeg veranderingen te wachten als ik weer thuis ben, zoals verhuizen. Veranderingen zijn goed om weer nieuwe keuze te maken die al langer onder de oppervlakte liggen te knagen, ook al heb ik een hekel aan het maken van keuzes of veranderingen maar helaas daar valt nooit aan te ontsnappen.... dus laat ik er maar het beste van maken en de beste manier zoeken om mijn dromen te gaan leven.

Één ding is zeker het is goed om twee weken weg te zijn ik voel me rustiger en alle mogelijke afleidingen, verleidingen en dagelijkse beslommeringen zijn hier niet aan de orde en dat scheelt. De ruimte, de stilte geen drukte geen gehaaste mensen, die gefrustreerd en onredelijk zijn.... geen miscommunicaties (ich vrstehe die sprache nicht)... Het gevoel te weten wat je wil, waar je heen wil of wilt zijn en te realiseren wie in je belangrijk zijn is heerlijk Dit gevoel wil k graag even behouden.... eventjes.... maar ook dat zal weer verdwijnen, alles komt en gaat voorbij.